Η ανεύρεση του αρχείου περίπου τρεις δεκαετίες μετά τη δημιουργία του, έπειτα από ισόχρονο διάστημα αδράνειας, ανέδειξε πολλαπλά προβλήματα στη διαδικασία αξιοποίησής του. Όταν, λ.χ., ξεκίνησε η διαδικασία τεκμηρίωσής του, το 2021, οι περισσότεροι καλλιτέχνες που είχαν εμπλακεί στη δημιουργία του είχαν πεθάνει. Από τα ηχογραφήματα ένας πολύ μικρός αριθμός έφερε ταυτότητα, διέθετε δηλαδή στην αρχή μια αναγγελία διάρκειας μερικών δευτερολέπτων, στην οποία οι συντελεστές ανέφεραν τον τόπο της ηχογράφησης, τον τίτλο του κομματιού και τα ονόματά τους.

Επί πλέον, τα προβλήματα μακροβιότητας των συγκεκριμένων ηχητικών υλικών είναι γνωστά. Μέσος όρος ζωής για μια μπομπίνα ήχου θεωρείται περίπου η δεκαετία, αναλόγως της ποιότητας του αρχικού μαγνητικού υλικού, της χρονολογίας παραγωγής της και των συνθηκών αποθήκευσης (αν έχει τοποθετηθεί σε χώρο με μειωμένη και ελεγχόμενη υγρασία, σε σταθερή θερμοκρασία κτλ). Σε μεγάλο αριθμό τεκμηρίων, που αγγίζει ή και ξεπερνά το 50% του συνόλου, παρατηρήθηκαν έντονα σημάδια μούχλας στα κουτιά φύλαξης και προχωρημένη αλλοίωση στο μαγνητικό υλικό. Η κατάσταση ήταν κάπως καλύτερη όσον αφορά τις κασέτες MC και DAT.

Το κρίσιμο σωστικό έργο της συντήρησης και της αποκατάστασης των υλικών, και εν συνεχεία της ψηφιοποίησης αλλά και της κωδικοποίησης όλων των τεκμηρίων ανέλαβε ο εξειδικευμένος μουσικός ερευνητής Νίκος Διονυσόπουλος, ο οποίος υπήρξε εξ άλλου επί σειρά ετών και στενός συνεργάτης του Γιώργου Αμαργιανάκη στα μουσικά ερευνητικά προγράμματα στο πεδίο της Κρήτης. Έτσι, η συμβολή του στην υλοποίηση του έργου υπήρξε πολλαπλά πολύτιμη.