Συνέντευξη στον Κώστα Αλεξάκη
Κώστας Μουντάκης (ομιλία), Κώστας Αλεξάκης (ομιλία)
ΣΤΟΙΧΕΙα τεκμηριου
ΤΙΤΛΟΣ:
Συνέντευξη στον Κώστα Αλεξάκη
Αναγν. Κωδικοσ:
aga_tape_T083_01
Ημερομηνία:
3 Ιουνίου 1986
ΔΙΑΡΚΕΙΑ:
04’47”
ΤΟΠΟΣ:
Στούντιο ηχογραφήσεων Πανεπιστημίου Κρήτης
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ:
Παραδοσιακή μουσική της Κρήτης
ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κώστας Μουντάκης (ομιλία), Κώστας Αλεξάκης (ομιλία)
ΓΛΩΣΣΑ:
Ελληνικά
ΑΔΕΙΑ:
cc
ΤΥΠΟΣ ΠΡΩΤΟΤ. ΑΡΧΕΙΟΥ:
ΤΑΡΕ
ΘΕΣΗ ΠΡΩΤΟΤ. ΑΡΧΕΙΟΥ:
Εργαστήριο ΘΕΚΙΜΣ
ΤΥΠΟΣ:
Ηχογράφηση
Απομαγνητοφώνηση Κώστας Μουντάκης: Βρισκόμαστε στο Πανεπιστήμιο Κρήτης στο στούντιο, στο Ρέθυμνο, με τον Αλεξάκη τον Κώστα από τον Πρίνο, από τον Καρνατζέ. Απ’ τον Καρνατζέ, εκεί έχεις γεννηθεί;
– Κώστας Αλεξάκης: Εκεί.
– Κ.Μ.: Πώς λένε το πατέρα σου;
– Κ.Α.: Νικόλαο.
– Κ.Μ.: Του Νικολάου. Πότε γεννήθηκες Κώστα;
– Κ.Α.: Το 1915.
– Κ.Μ.: Έτος γεννήσεως 1915. Ο πατέρας σου έπαιζε μπαντούρα;
– Κ.Α.: Και καλή μπαντούρα, πολύ καλή μπαντούρα. Τότες κείνα την εποχή, δεν υπήρχανε λύρες, τα όργανα που υπάρχουνε εδα.
– Κ.Μ.: Ναι. Δε μου λες, είχενε διπλές μπαντούρες;
– Κ.Α.: Ναι, διπλές μπαντούρες. Έπαιζενε από όλους τσι σκοπούς.
– Κ.Μ.: Ναι, ε;
– Κ.Α.: Όλους…συρτά, πεντοζάληδες, πηδηχτό, σούστες, καστρινούς, όλους, όλους ανεξαιρέτως ήπαιζε! Αλλά ητονε πραγματικός μπαντουράρης!
– Κ.Μ.: Μπράβο..κι έπαιζενε πάντα με μπαντούρα ή με ασκάκι;
– Κ.Α.: Με ασκάκι!
– Κ.Μ.: Ναι…
– Κ.Α.: Ετραγούδιε κιόλας. Είχενε βαλβίδα το ασκάκι του γιατί ήτονε μεγάλο με διπλές μπαντούρες κι ήλεγε και τη μαντινάδα του.
– Κ.Μ.: Μμμμ… Είχενε τόση αναπνοή ας πούμε…
– Κ.Α.: Ναι είχενε τόση…το ασκάκι είχενε την αναπνοή. Ήτονε ωραίος μπαντουράρης.
– Κ.Μ.: Απ’ τον Καρνατζέ Μυλοποτάμου. Και ο πατέρας σου από τον Καρνατζέ έχει τη καταγωγή του;
– Κ.Α.: Απ΄το Σκορδίλο.
– Κ.Μ.: Απ΄το Σκορδίλο, α. έτσι; Καταγωγή από το Σκορδίλο. Κώστα θυμάσαι, άλλοι εδώ στη περιφέρεια επαίζανε μπαντούρα;
– Κ.Α.: Ήτονε και ένας Κορνιλάκης από τσι Μαργαρίτες, ο Γιώργης! Αλλά αυτός επόθανε. Και ήτονε και ο μπάρμπας μου, ο χωριανός σου, ο Χαραλάμπης, ο Μπάμπης ο Ξούζης.
– Κ.Μ.: Ο Ξούζης…
– Κ.Α.: Αυτός έπαιζενε καλή μπαντούρα!
– Κ.Μ.: Καλή μπαντούρα…αυτός έπαιζενε λένε, αλλά δε θα τόνε θυμάσαι εσύ…
– Κ.Α.: Ω! πως, το παππού..
– Κ.Μ.: Όχι, δε θα τόνε θυμάσαι εσύ, του πατέρα μου αδερφός, ο Πετεινός!
– Κ.Α.: Δε τον αναστορούμαι…
– Κ.Μ.: Επίσης κι ο Μάστορας.
– Κ.Α.: Ναι. Εγώ κάτεχα το Γιώργη και το μπάρμπα μου το Ξούζη.
– Κ.Μ.: Το Ξούζη, ναι.
– Κ.Α.: Κι έπαιζενε και ο συμπέθερος μου ο μακαρίτης ο Χαριλάος, του Μανώλη ο πατέρας.
– Κ.Μ.: Ο Κατσαμάς.
– Κ.Α.: Ναι, έπαιζε κι αυτός τη μπαντούρα, ο Χαρίλαος ο γέρος. Άλλος γης… ο Γωνιωτάκης ο Γιώργης απ’ τ’ Άμπεριανά. Μπαντουράρηδες!
– Κ.Μ.: Κι αυτός ναι…
– Κ.Α.: Ποιός άλλος μωρέ…α! Κι ο Σκεπετζογιώργης απ’ το Πρίνο.
– Κ.Μ.: Έπαιζε κι αυτός…
– Κ.Α.: Ναι, έπαιζε κι αυτός ωραία μπαντούρα έπαιζε αυτός. Αυτός είχε και μια διπλή, αλλά είχε μια σφάκα βρει και την είχε αδειάσει και την είχε πλουμιά κι είχενε δυο μικρές μπαντούρες ταιριάσει και ήτονε μια τρύπα δεν ήτονε δυο να πούμε…Έπαιζε πολύ ωραία κι αυτός.
– Κ.Μ.: Ναι…Δηλαδή εκείνα τα χρόνια εγλεντίζανε περισσότερο με μπαντούρα;
– Κ.Α.: Με μπαντούρες. Πόσες φορές σαν εχθές επηγαίναμε με το μακαρίτη το πατέρα μου στου τίγρη, είχαμε ένα χωράφι για να κάνομε να πούμε και ήτονε καθαριά Δευτέρα και βγαίναμε και τον εβουτούνε και του λένε δε θα πας πουθενά! Και δίδουνε ενός κοπελιού, ένα κλιματσάκι κι ένα τάληρο μου φαίνεται, τάκα τάκα και πήγαινε στο χωριό και πήραινε τ’ ασκομπάντουρο, επήγα κι εγώ και γιάγυρα στο χωριό πίσω. Έπαιζε όλη μέρα τη μπαντούρα και την άλλη μέρα να πούμε το βράδυ έβγαινε… αλλά ήτονε ωραίος μπαντουράρης…δεν επαλεύουντονε.
– Κ.Μ.: Ξέρεις, έχει τόσες ευαισθησίες να πούμε η μπαντούρα, που πολλές φορές αντικαθιστά ολόκληρη..
– Κ.Α.: Ναι μα να ‘ναι μπαντουράρης, να ξέρει μπαντούρα.. εγώ μόνο ένα πεντοζαλάκι κι αυτό δε το παίζω καλά.
– Κ.Μ.: Ναι…και παρά τα χρόνια σου είσαι υπέροχος! Λοιπόν για να δούμε τώρα… αυτά δηλαδή που παίζεις εσύ είναι κοντυλιές από…
– Κ.Α.: Από το πατέρα μου, το μακαρίτη..
– Κ.Μ.: Απ’ το πεντοζάλι. Πάμε.
– Κ.Α.: Να παίξω;
– Κ.Μ.: Ναι…
