Το τραγούδι του Αρκαδιού
Κώστας Μουντάκης (λύρα, τραγούδι), Γιώργης Ξυλούρης ή Ψαρογιώργης (λαούτο)
ΣΤΟΙΧΕΙα τεκμηριου
ΤΙΤΛΟΣ:
Το τραγούδι του Αρκαδιού
Αναγν. Κωδικοσ:
aga_tape_T044_01
Ημερομηνία:
3 Ιουνίου 1986
ΔΙΑΡΚΕΙΑ:
07’04”
ΤΟΠΟΣ:
Στούντιο ηχογραφήσεων Πανεπιστημίου Κρήτης
ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ:
Κρητική παραδοσιακή μουσική
ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΣ:
Κώστας Μουντάκης (λύρα, τραγούδι), Γιώργης Ξυλούρης ή Ψαρογιώργης (λαούτο)
ΓΛΩΣΣΑ:
Ελληνικά
ΑΔΕΙΑ:
cc
ΤΥΠΟΣ ΠΡΩΤΟΤ. ΑΡΧΕΙΟΥ:
ΤΑΡΕ
ΘΕΣΗ ΠΡΩΤΟΤ. ΑΡΧΕΙΟΥ:
Εργαστήριο ΘΕΚΙΜΣ
ΤΥΠΟΣ:
Ηχογράφηση
Τραγούδι του Ηγούμενου Γαβριήλ και των ηρώων για το Αρκάδι του 1866.
Η μελωδία που ο Μουντάκης τραγουδάει στην αρχή και στο τέλος του κομματιού είναι γνωστή ως σκοπός «Λεράτος».
Από το 1΄20΄΄ έως το 4΄38΄΄ οι στίχοι για το Αρκάδι τραγουδιούνται πάνω σε καλαματιανό σκοπό γνωστό ως «Τη θάλασσα τη γαλανή».
Η ηχογράφηση υπάρχει η ίδια στο aga_tape_T201_02.
Απομαγνητοφώνηση:
Κώστας Μουντάκης: Βρισκόμαστε στο στούντιο του Πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο, με το Γιώργο Ξυλούρη, του Ψαραντώνη το γιο στο λαούτο και λέμε το τραγούδι του Αρκαδιού.
(Στίχοι του Αρκαδίου)
«Τα χίλια οχτακόσα και εξήντα έξε απάνω, ακούσετε ήντα έκανε η Κρήτη στο σουλτάνο,
το πόλεμο αρχίξασι στα τρία βιλαέτια, στο Ρέθεμνο και στα Χανιά και εις στο Κάστρο μέσα.
Την Τρίτη το ξημέρωμα τσ’ οχτώ του Νοεμβρίου, επρέ μαζώκτηκε η Τουρκιά στα Αρκάδι γύρου γύρου,
κι ήρθεν ο Μουσταφά Πασάς με είκοσι χιλιάδες, κι από μακριά φωνιάζανε προδώσετε ραγιάδες.
Διακόσοι πενήντα εννιά κρήτες επολεμούσαν, γυναίκες γέροι και παιδιά φουσέκια εκουβαλούσαν.
Μηνά στο Ρέθυμνο ο Πασάς και φέρνουν τη μπουμπάρδα, εμάδιενε τα γένια του πως δε θα κάμει πράμα.
Και του Γουμένου εμήνησε να πα να προσκυνήσει, το μοναστήρι άκαγο αν θέλει να τα’ αφήσει.
Εγώ στο Μουσταφά Πασά αζωντανός δε πάω, καλιά θα πάρω θάνατο σαν άντρας να ποθάνω.
Τ’ άρματα δε τα δούδωμε κι ενταέ και πάρετέ τα, μα ‘σ’ είστε να μουτίσετε για δε περνάτε ντρέτα.
Αλλίμονό σας τύραννοι άδικα τυραννάσθε, η Λευτεριά Θεού πνοή δε πιάνεται πλανάσθε.
Χαίρεστε άντρες χαίρεσθε χαίρεσθε πολεμάρχοι, μα τούτη η μέρα θα γραφτεί και πάντα δόξα θα’ χει,
γιατί κι αν αποθάνομε από τα κόκκαλά μας, θε ν’ αναδώσει η λευτεριά κι από τα αίματά μας,
θα ποτιστεί και θα τραφεί σα λεμονιά θ’ ανθίσει, ετσά ‘ναι το πεθύμιο μας κι ας βρέξει κι ας χιονίσει».
