Μετά την Άλωση της Κωνσταντινούπολης γίνεται μεταφορά της πνευματικής κίνησης στην Κρήτη. Μέχρι το 1669 το νησί ήταν υπό Ενετική κατοχή, γεγονός που επηρέασε και τη μουσική του. Εκείνη την περίοδο αναπτύχθηκε η Δυτική Μουσική (Φραγκίσκος Λεονταρίτης) ιδρύθηκαν σχολές μουσικής, ιδιαίτερα βυζαντινής, της οποίας τις επιδράσεις διαπιστώνουμε ακόμα και σήμερα στην παραδοσιακή μουσική. Μετά την κατάκτηση της Κρήτης από τους Οθωμανούς, πολλοί Κρητικοί κατέφυγαν στα Επτάνησα όπου μετέφεραν τον πολιτισμό τους. Ήδη πριν τη μικρασιατική καταστροφή είναι εμφανής και η ασιατική επιρροή στη μουσική παράδοση της Κρήτης, καθώς δημιουργούνται αστικά λαϊκά τραγούδια των πόλεων, τα λεγόμενα ταμπαχανιώτικα (κρητικά ρεμπέτικα) και αξιοποιείται το μπουλγαρί (κρητικός ταμπουράς). Η ανταλλαγή των πληθυσμών το 1923 θα περιορίσει, χωρίς να εξαλείψει πλήρως, τις σχετικές οσμώσεις. Μεγάλη μουσική ποικιλομορφία, πλήθος τραγουδιών και χορών χαρακτηρίζει τη μουσική παράδοση της Κρήτης. Μουσικά όργανα, όπως η αχλαδόσχημη λύρα, ενίοτε με τα γερακοκούδουνα που κρατούσαν τον ρυθμό, το βιολί, σε Ανατολική και Δυτική Κρήτη, το λαούτο, το μαντολίνο, η ασκομαντούρα κυριαρχούν στην κρητική παραδοσιακή μουσική. Αργότερα με την ανάπτυξη της δισκογραφίας και της ραδιοφωνίας, η κρητική μουσική γίνεται δημοφιλής και κάποιοι Κρητικοί καλλιτέχνες παγιώνονται, γυρίζουν ανά την Ελλάδα και τον κόσμο και κάνουν γνωστή την κρητική μουσική παράδοση. Ακολουθώντας την τακτική του συγκρητισμού, η Κρητική μουσική συνεχίζει στις μέρες μας να εξελίσσεται και να ενσωματώνει νεωτερικά στοιχεία.